Historia

Na początku XVII wieku na gruzach wsi Rogóźno, nad rzeką Sołokiją, powstała osada zwana według tradycji Jelitowem (nazwę swą wzięła od herbu Zamojskich – Jelita). Niewątpliwie głównym pomysłodawcą przedsięwzięcia był kanclerz i hetman wielki koronny, twórca ordynacji zamojskiej, Jan Zamoyski. W 1913 roku osada otrzymała nazwę Tomaszów. Zabudowa przyszłego miasta skupiała się wokół dużego kwadratowego rynku. Mając na względzie cele obronne, osada otoczona została wałami ziemnymi. Jej położenie miało kapitalne znaczenie dla dalszego rozwoju. Wiódł tędy ważny szlak handlowy z centrum Rzeczypospolitej na jej południowo-wschodnie kresy. W maju 1621 roku Tomasz Zamoyski nadał osadzie miejski przywilej lokacyjny. Ustrój wewnętrzny nowo powstałego miasta opierał się na prawie magdeburskim. Dokument ten został zatwierdzony przez króla Zygmunta III Wazę 7 października 1621 roku. Władca nadał miastu także bardzo ważny przywilej, prawo składowania soli „ruskiej”. Kolejne przywileje nadawane miastu, a także wszechstronna opieka i protekcja fundatora, powodowały bardzo prężny i szybki jego rozwój. Istniały tu liczne cechy rzemieślnicze, między innymi cech kowali, garncarzy, stolarzy, stelmachów, kaletników.

Około roku 1630 miasto liczyło już blisko cztery tysiące mieszkańców. Pomyślny rozwój Tomaszowa przerwały w połowie XVII w. wojny prowadzone przez Rzeczpospolitą z wojskami Chmielnickiego i ze Szwedami. Wojska kozackie i szwedzkie grabiły miasto i mordowały jego mieszkańców. Miasto wyludniały również epidemie zwane w owych czasach „morowym powietrzem”. W drugiej połowie XVII wieku ogromny zamęt i zniszczenie spowodowały w ordynacji zamojskiej walki o sukcesję między pretendentami do dóbr ordynacji, po bezpotomnej śmierci trzeciego ordynata Jana „Sobiepana”, wojewody sandomierskiego. W roku 1676 starosta jasielski – Tomasz Brodecki, wykorzystując powstałą sytuację, najechał i splądrował Tomaszów.

Pierwsza połowa XVIII wieku także nie była łaskawa dla rozwoju miasta. W okresie wojny północnej oraz walki o tron między Stanisławem Leszczyńskim a Augustem II przez Tomaszów przechodziły wojska szwedzkie, saskie, rosyjskie oraz grupy rabunkowe, plądrujące i pustoszące miasto. W drugiej połowie XVIII wieku wyniszczona i osłabiona Rzeczpospolita uległa sąsiednim mocarstwom: Rosji, Prusom i Austrii. Tomaszów znalazł się w zaborze austriackim. W roku 1775 wielki pożar zniszczył znaczną część miasta. Pod koniec XVIII wieku kolejni ordynaci, Andrzej i jego syn, Aleksander, podjęli próbę odnowy ekonomicznej dóbr ordynackich. W okresie wojen napoleońskich Tomaszów na krótki okres znalazł się w granicach Księstwa Warszawskiego, po Kongresie Wiedeńskim (1815 r.) w Królestwie Kongresowym.

Wiek XIX to okres wielkich powstań narodowych, w których tomaszowianie brali czynny udział. W powstaniu listopadowym 1830 roku tworzono tu pułk ochotników pod nazwą „Złota Chorągiew Wolności”.

Podczas powstania styczniowego działały w mieście terenowe władze powstańcze tzw. Tomaszowski Rząd Narodowy. W roku 1866 Tomaszów przestał być prywatnym miastem ordynacji, zaś w roku następnym miasto stało się siedzibą władz powiatowych. Do wybuchu I wojny światowej Tomaszów funkcjonował jako lokalny ośrodek administracji oraz garnizon wojsk carskich.

Podczas I wojny światowej, w roku 1915 pod Tomaszowem doszło do wielkiej bitwy wojsk rosyjskich, dowodzonych przez gen. Olchowa, z wojskami austriackimi, którymi dowodził feldmarszałek Mackensen. W roku 1921 Tomaszów odwiedził marszałek Józef Piłsudski, który dekorował tutaj pułk kawalerii za udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W okresie II Rzeczypospolitej miasto zaczęło rozwijać się gospodarczo i kulturalnie, wzniesiono nowe budowle, takie jak: budynek gimnazjum, gmach sejmiku powiatowego, hale targowe, rozbudowano szpital miejski. W mieście działały towarzystwa społeczno-kulturalne, wychodziła także gazeta samorządowa „Ziemia Tomaszowska”. Okres II wojny światowej odcisnął krwawe piętno na Tomaszowie. Już 7 września 1939 roku samoloty niemieckie zbombardowały miasto, najbardziej ucierpiała jego zachodnia część, zginęło wielu mieszkańców. W dniach 17-20 IX 1939 roku połączone armie „Lublin” i „Kraków”, dowodzone przez gen. Tadeusza Piskora, stoczyły w rejonie Tomaszowa bitwę z okrążającymi je wojskami niemieckimi: okrążenia nie udało się przełamać, wobec dużych strat oraz braku amunicji oddziały polskie skapitulowały. Spieszące z odsieczą wojska Frontu Północnego, dowodzone przez gen. Stefana Dąb-Biernackiego, przybyła za późno i po trwających od 22 IX do 27 IX walkach wobec przeważających sił wroga także skapitulowały.

Nastał dla Tomaszowa długi i krwawy okres okupacji. Mieszkańcy miasta wzięli czynny udział w walce z okupantem. Tomaszów stał się ośrodkiem silnego ruchu oporu. Powstały obwody Armii Krajowej i Batalionów Chłopskich. Tomaszowianie wzięli udział w walkach w obronie, wysiedlanych przez Niemców, wsi Zamojszczyzny. Doszło do otwartych bitew z Niemcami w 1942 roku pod Wojdą, zaś w 1943 roku pod Zaborecznem. Tomaszowscy partyzanci uczestniczyli także w wielu akcjach dywersyjnych, a także w walkach z oddziałami UPA w obronie pacyfikowanych w bezwzględny sposób przez nacjonalistów ukraińskich miejscowości polskich. W czasie okupacji hitlerowcy wymordowali około połowy mieszkańców miasta (w przeważającej mierze pochodzenia żydowskiego). Tomaszów poniósł ogromne straty materialne. 21 lipca 1944 roku po ciężkich walkach z Niemcami miasto zajęły oddziały 23 Armii Gwardii I Frontu Ukraińskiego. W walce o miasto uczestniczyło także zgrupowanie AK pod dowództwem W. Szczepankiewicza „Drugaka”.

Nowe władze rozpoczęły rządy od wprowadzenia nowych porządków, przede wszystkim politycznych. Przystąpiono do walki z przeciwnikami ideologicznymi. W latach 1944-1956 funkcjonowało w Tomaszowie więzienie NKWD i UB zwane „Smoczą Jamą”, do którego trafiali często byli żołnierze AK i BCH, gdzie byli więzieni i mordowani. Odbudowa i rozbudowa miasta nastąpiła w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. W okresie tym nastąpił znaczny rozwój miasta. Tomaszów uzyskał wysokie lokaty w krajowym konkursie „Mistrz Gospodarności”.